برای آگاهی دوستانی که از من پرسیدند مگر در تابستان 67 چه اتفاقی افتاده لازم دیدم این مقاله آقای نقره کار را عینا اینجا کپی کنم (نقل از سایت اخبار روز) .متاسفانه اون روزا امکانات ارتباطی بسیار محدود بود ، حتی خانواده زندانیان اعدام شده هم بعدها با خبر شدند و خیلی ها هنوز هم نمیدانند که اجساد عزیزانشان کجا دفن شده است . یاد آوری می کنم کسانی را که در تابستان 67 ( حدود پنج هزار نفر )اعدام کردند ، یا مدت زندانشان تمام شده بود و یا در حال گذراندن مدت محکومیت شان بودند .
کشتار دگرانديشان در ايران
مسعود نقره کار
هفده سال از فتوی و فرمان "تاريخي" اَيت الله خمينی می گذرد:"... رحم بر محاربين ساده انديشی است... آقايانی که تشخيص موضوع به عهده اَنان است وسوسه و شک و ترديد نکنند وسعی کنند [اشداعلی ا لکفار] باشند و..."و "محاربين و کفار"هزاران زندانی سياسی و عقيدتی بودند که در بيدادگاه های حکومت اسلامی محکوم به زندان های کوتاه و طولانی مدت شده بودند و دوران اسارت و محکوميت شان را می گذراندند، "محاربين و کفار" هزاران دگرانديش ايرانی بودند که "جرم" بسياری از اَنها هواداری از احزاب و سازمان های سياسی ی مخالف رژيم فقها بود.هفده سال از فرمان "تاريخی" و جنايتکارانه ای می گذرد که در اَن خمينی فتوی داده بود:"... کسانی که در زندان های سراسر کشور بر سر موضع نفاق خود پافشاری کرده و می کنند محارب و محکوم به اعدام می باشند و تشخيص موضوع نيز در تهران با رای اکثريت آقايان حجت السلام نيری (قاضی شرع) و جناب اَقای اشراقی (دادستان تهران ) و نماينده ای از وزارت اطلاعات می باشد... در زندان های مراکز استان کشور رای اکثريت آقايان قاضی شرع، دادستان انقلاب و يا داديار و وزارت اطلاعات لازم الاتباع می باشد..."با اين فتوی و فرمان در مرداد و شهريور ماه سال هزار و سيصد و شصت و هفت "هيات کشتار" و سربازان بنام و گمنام خمينی و "امام زمان" هزاران قلب عاشق اَزادی را در محاکماتی انتقام جويانه، فريبکارانه و ضد عادلانه ی دو تا سه دقيقه ای مجددا" محکوم و دسته دسته به جوخه ی تيرباران و يا به دار سپردند، قربانيانی که در گورهای دسته جمعی در اطراف تهران و ديگر شهرهای ميهنمان به خاک سپرده شدند تا خمينی بيش از پيش، و بيش از همنوعانش بنيانگذار گورهای دسته جمعی، اين لاله زارهای جاودانه و خونرنگ آزادی در وطنمان، شود.هفده سال از قتل عام تابستان سال هزار و سيصد و شصت و هفت می گذرد، جنايتی که برای چندمين بار ماهيت فقاهت و فقيه را فراروی انسان و تاريخ اش قرار داد. در باره ی اينکه چرا خمينی، اين بار گسترده تر از پيش وجودش را به جنايتی در ابعادی بزرگ اَلوده تر کرد، دلائل سياسی و ايدئولوژيک (عقيدتي) متعددی طرح شده است، نمونه اند اين ها:- برخی هم نظر با اَنچه که خود خمينی نيز در فتوايش دليل اين قتل عام قرار داده، حمله ی سازمان مجاهدين خلق ايران را بهانه ی صدور اين فتوی و فرمان می دانند. اين مجموعه بر اين باورند که حمله ی مجاهدين به غرب کشور خمينی و حکومتيان را دچار وحشت و سراَسيمگی کرد، و او و يارانش بر آن شدند تا با کشتار زندانيان سياسی و عقيدتی هم احتمال همکاری زندانيان در اعتراض و شورش های ناشی از اين حمله را از ميان بر دارند و هم با ايجاد رعب و وحشت، اَشتی ناپذيری خود را با مخالفين حکومت به نمايش بگذارند. - برخی پذيرش پيشنهاد صلح سازمان ملل متحد (قطعنامه ی پانصد و نود و هشت شورای امنيت سازمان ملل) توسط خمينی و "نوشيدن جام زهر" را دليل فتوی قتل عام زندانيان می دانند. در همين رابطه عده ای می گويند خمينی با اينکار می خواست خشم خود را از اين شکست فرو نشاند، عده ای اما بر اين باورند که پايان جنگ، پايان بهانه تراشی برای مشگلات اجتماعی و اقتصادی بود، و اين نگرانی که مردم به خاطر اين دست مشگلات دست به اعتراض و شورش بزنند وجود داشت، و خمينی بر اَن شد تا با زماندگان احزاب و سازمان های سياسی را قتل عام کند تا سازمان دهندگان و سامان دهندگان احتمالی اعتراض ها و شورش ها، و نيز شاهدان جنايات زندان ها از ميان بر داشته شوند.- عده ای اما بر اين نظرند که بيش از حمله ی مجاهدين خلق و، و نيز بيش از پذيرش قطعنامه ی شورای امنيت سازمان ملل، خمينی و ياران اش قصد "پاکسازی" ی زندان ها را داشتند. اعتصاب ها و مقاومت ها ی درون زندان، بيماری خمينی و احساس اينکه مرگش نزديک است، و نيز نشان دادن قاطعيتی هراس اَور را صاحبان اين نظر دليل قتل عام سال شصت و هفت می دانند.- برخی فعل و انفعالات درون رژيم و تلاش خمينی برای تحکيم مبانی وحدت در دستگاه حاکمه، در شرايط حضور بحران های اجتماعی و سياسی در سال های شصت و شش – شصت و هفت را علت اين کشتار ها و صدور فتوای قتل سلمان رشدی می دانند و...***همه ی اين دلائل می توانند مطرح و درست باشند اما ريشه و علت العلل اين کشتار و جنايات مشابه توسط موجوداتی هم چون خمينی را بيش از هر چيز می بايد در عدم تحمل دگرانديشی و دگر رفتاری در ذره ذره ی افکار و رفتار اينان و هم پيمانانشان، شبيه به خامنه ای و رفسنجانی و مهره های ريز و درشت حکومت اسلامی، ديد. خمينی و خامنه ای و رفسنجانی ای که فراتر از حکومت اسلامی بخشی از تاريخ ميهنمان بودند و هستند.در نگاهی گذرا اما رخدادنگرانه به تاريخ ميهنمان، و پی گرفتن روند پيدائي، شکل گيری و تداوم پديده ی عدم تحمل و کشتار دگرانديشان، دگر رفتاران و مخالفان سياسی و عقيدتی در يافته می شود که اين پديده به اشکال مختلف و با کاربرد انواع خشونت ها از اَزار و اذيت و تحميق و تحقير و توهين و تکفير تا تبعيد و ضرب و شتم و شکنجه و کشتار، بخشی از ويژگی های تاريخی جامعه ی ما بوده و هست.در تاريخ اسطوره ای مان ماجرای جمشيد و ضحاک، پسران فريدون، ماجرای وصلت زال و رودابه و... را داريم.در تاريخ حقيقی مان حتی زردشت بت پرستان را گمراهان "سيه دل و کژ منشی" ناميد که پيروانشان "از تبه کارانند"، و ماجراهای قسی القلب ها و دگرانديش و مخالف کشانی چون کمبوجه و داريوش بزرگ و اردشير سوم و فرهاد چهارم و شاپور دوم و انوشيروان "عادل" و خسرو پرويز و يزدگرد دوم و... را داريم.و بعد جنايات نمونه وار اعراب و برخی از مسلمانان را داريم، و ماجرای عمر و سعد بن وقاص بر غيرعرب تا کشتار خوارج و قتل علی بن ابيطالب و واقعه ی کربلا و قتل ابومسلم و بابک خرم دين و ديگر فجايع ريز و درشتی که امويان و عباسيان بر سر مخالفان و دگرانديشان اَوردند.حکايت کشتار ابن مقفع ها و بشاربن برد ها و حلاج ها و حسنک وزيرها و عين القضاه ها و شيخ اشراق ها و نسيمی ها و فضل الله همدانی ها و معتزله و... از يک سو، و محمود غزنوی ها و جانورانی چون اميرمبارزالدين ها و... از سوی ديگر بخشی از تاريخمان است.عدم تحمل و کشتار دگرانديشان و مخالفان سياسی و عقيدتی از ويژگی های بيش از پانزده سلسله و دودمانی ست ک در کشور ما و يا بخش هائی از آن، تا پيدائی سلسله ی صفويه، به نوعی حکومت کردند. سلسله ها و دودمان هائی که در اکثر آنان برادرکشی، فرزندکشی و پدرکشی و کورکردن و ميل کشيدن به چشم نزديک ترين اقوام و ياران، برای حفظ قدرت سياسی و بيضه ی اسلام رواج داشت. دوران صفويه را داريم، دوره ای که تعصب و قشريگری و تنگ نظری جزئی از فرهنگ غالب و اَداب و رسوم رايج شد، دوره شاه اسماعيل ها و ملامحمد باقر مجلسی ها. عصری که هدايا و اَذين نوروزی شاهان و شيخانش سرهای بريده مخالفين شد.و اَنچه که شاه اسماعيل با اهل تسنن کرد را داريم، پادشاهی که افتخار کشتار بزرگ مردم تبريز، به دليل بی علاقگی بخشی از مردم آن ديار نسبت به تشيع را يدک می کشد.و بعد حکايات شاه طهماسب و شاه عباس کبير، و نادر شاه و... را داريم.آن هنگام که اروپا روشنگری ملکه فکر و رفتارش بود در سرزمين ما اَغا محمد خان قاجار مشغول در آوردن چشم لطفعليخان به دست مبارک خودش بود تا بعد او را به طرز فجيع به قتل رساند، و سراغ جنايات هولناک کرمان برود. و فتحعلی شاه و ناصرالدين شاه و... شيخ فضل الله نوری ها و... را داريم که رفتار ضدانسانی شان با دگر انديشان سياسی، و يهوديان و، شيخيان و بابيان در تاريخ مان ثبت است.و پادشاهان "مدرن" ای همچون رضا خان و فرزندش محمدرضا شاه را داريم، و ماجرای عشقی و فرخی و ملک الشعرای بهار و حسين فاطمی و کريم پور شيرازی و خسرو گلسرخی و دانشيان، و حديث حزب رستاخيز تاسف بار "اَريامهر" را، و...***ايت الله خمينی و خامنه ای و رفسنجانی و لاجوردی و خلخالی و احمدی نژاد و... و کشتارهای سال پنجاه و هفت – پنجاه و هشت، سال شصت، کشتار بزرگ سال شصت و هفت، قتل های زنجيره ای و... نشانگر تداوم همين بخش ازتاريخ ننگين و شرم اَور ميهنمان هستند. اَيت الله خمينی عدم تحمل دگرانديشان را پيش از به قدرت رسيدن اش تبليغ و ترويج می کرد، و در قدرت مطرح ترين چهره و نماد چنين ويژگی ای در افکار و رفتار شد. او کشتار مخالفان خود و دگرانديشان سياسی و مذهبی را از کوچه ها و خيابان های ميهنمان، وسپس تر از بام های مدرسه ی رفاه و علوی اَغاز کرد. و به کردستان و ترکمن صحرا و ديگر نقاط ميهنمان کشاند. کشتارهائی که در سال شصت افزايش کم مانندی پيدا کرد و در سال شصت و هفت به نمونه ای تاريخی" بدل شد.خمينی سرانجام پس از اَباد کردن و توسعه ی زندان ها و شکنجه گاه ها و گورستان های وطنمان مرد، اما رهروان راه او افکار و رفتار او را پی گرفته اند. قتل های زنجيره ای و اَنچه امروز خمينيست ها با شير شرزه ی اَزادانديشی و اَزاديخواهی در وطنمان، با اکبر گنجی، می کنند ادامه ی راه فرمانده و فتوی دهنده ی کشتار بزرگ مرداد و شهريور سال شصت و هفت است.خمينی مرد، اما فکر و کردار تاريخی و مذهبی او، فکر و کردار عدم تحمل غيرخودی و بر پا داشتن کشتارهای بزرگ از دگرانديشان هنوز زنده است، چنين فکر و رفتاری را، که در ميهنمان عمری چند هزارساله دارند، می بايد به گور سپرد.راه بهشت اَزادی و دموکراسی از فراز اين گور می گذرد.
